Categorieën
blog

VROOM POOTJEBADEN

Tweehonderd jaar nadat de westerse vrouw voor het eerst pontificaal in open zee te water ging, is nu de muzelvrouw aan de beurt. En dat gaat niet ongemerkt, want de moslima geeft zich niet graag bloot en kiest aan de Europese kusten voor een vroom zwempak, een burkini, een opvallend ruime bikini die de vrouwelijke contouren geheel onttrekt aan spiedende mannenogen.

Voor de gelovige zwemster lijkt het, naar spreekt uit krantenartikelen, een bevrijdende sprong voorwaarts te zijn, uit de greep van de heren van de Islam die ouderwets zuinig zijn op hun dames. Streng gelovigen van alle gezindten zien in het nieuwe vrome pootjebaden dan ook grote gevaren voor zowel de Oosterse als de Westerse beschaving.

Vorig jaar werd het dragen van dit bovenmaatse model badpak in een aantal Zuid Franse badplaatsen verboden. Zulks niettegenstaande de Conseil d’ Etat die lokale burkini-verboden verwierp als ‘een ernstige, en duidelijk illegale schending van fundamentele vrijheden, de vrijheid van religie en individuele vrijheden’. Dit verbod van de Franse Raad van State vond vorig jaar minder gehoor bij de recalcitrante badplaatsen, dan bij onze toenmalige Minister van Integratie, Lodewijk Asscher. Onze vicepremier wilde kwijt dat het hem ‘niet prettig leek om ermee in de zee te zwemmen…maar als je zelf op een rare manier te water wilt gaan, kan de overheid dat niet zomaar verbieden’.

In Frankrijk dus wel. Een aantal badplaatsen handhaaft ook dit jaar l’interdiction du burkini, zij het nu iets subtieler. Dat bleek bij het filmfestival van Cannes. Daar werden in april zeven moslima’s speciaal uit Parijs ingevlogen voor een demonstratie. De bedoeling was dat ze in hun nieuwe burkini ten overstaan van de wereldpers zouden gaan pootjebaden. Maar ze werden ingerekend voordat ze hun snode plan ten uitvoer hadden kunnen brengen. Rachid Nekkaz, een Parijse makelaar van Algerijnse afkomst, die naast andere pro-Allah evenementen ook dit zwemtochtje financierde, hangt nu een boete van 7500 euro en zes maanden cel boven het hoofd aangezien het verboden was om tijdens het festival van Cannes demonstraties te houden. De meisjes kwamen er vanaf met een reprimande.

Na Cannes werd de burkini ook tijdens de hittegolf die Marianne dit jaar in juni trof, op veel plaatsen in het Franse binnenland verboden. En dat lot trof niet alleen de burkini, maar ook de monokini. Beide kledingstukken die mannen tot driest gedrag kunnen brengen. Te veel kleding is niet goed en te weinig mag ook niet en dat haalt de willekeur uit het aanvankelijke verbod.

Daarmee is het voor de gelovige moslima, die graag gekleed te water gaat, een stuk lastiger geworden om legaal het ruime sop te kiezen. Lastiger dan 200 jaar geleden, toen hun christelijke zusters in noordelijke badplaatsen voor het eerst pontificaal te water gingen. Welgestelde en tevens zwemlustige dames en heren werden toen aan de stranden van de Noordzee vanaf badpaviljoens in badkoetsjes achteruit de zee in gereden, zodat ze, al dan niet ontbloot, aan de keerzijde van het koetsje de golven konden beproeven. Een paraplu aan het koetsje bood extra bescherming tegen geile blikken van de heren die gezeten op de blanke top der duinen met een verrekijker op hun manier van de zwempret genoten. En dat dan reeds om 6 uur in de ochtend, want hoe krachtiger de golfslag des te werkzamer het zeebad. En dat was naar men aannam vroeg in de ochtend. De badkoetsjes werden dan ook al vanaf het ochtendgloren de zee ingereden of gedragen. Ja, de zee en het zeewater werden als uiterst gezond ervaren, ook als medicijn tegen allerlei klachten, zoals een opgeblazen gevoel na een al te hevige maaltijd. Dat kotste je er zo uit na een slok zeewater.

Vlak na de Eerste Wereldoorlog kostte een zeebad bij de Domburgsche Zeebadinrichting twee kwartjes. Bij de prijs was een koetsje, een handdoek en een badkostuum inbegrepen. De maximum tijd voor het nemen van een bad bedroeg drie kwartier, inclusief het omkleden, maar meestal hield de zwemlustige het al na acht minuten voor gezien. Een georganiseerde duik in zee was door het prijsplaatje alleen weggelegd voor de welgestelden. Maar die gingen dan wel te water aan de hand van een badmeester. Want de zwemkunst kende nog vele geheimen.

Aanvankelijk was dat naakt. Maar al spoedig werd er in volledig stadstenue in zee gepoedeld. Na 1850 was een colbertje met daaronder voor de dames een bolle bloomerbroek in de mode, mits daaroverheen een wijde rok met lood in de zomen tegen het opbollen werd gedragen en kousen met rijglaarsjes. De badpakken van de heren leken op donker ondergoed, met lange pijpen en lange mouwen. Ze waren gemaakt van zware wol of flanel, opdat de mannelijke trots onzichtbaar bleef. Eenmaal nat woog het badpak al gauw 10 kilo. Het zeebad was daarmee een vermoeiende vorm van ontspannen. Maar nieuwe tijden gloorden en er werd in de afgelopen eeuw veel geëxperimenteerd met nieuwe materialen, zelfs met hout.

De echte doorbraak kwam in 1946, toen de naaktdanseres Michelins Bernardini als eerste in een zwembad te Parijs een tweedelig badpak, de bikini showde. Ze bleek een navel te hebben en dat schokte de wereld. Het danseresje kreeg tienduizenden brieven van fans en het Vaticaan stond op zijn kop. Spanje, Portugal en Italië sloten de grenzen voor het pikante twinsetje. Het dragen ervan werd als een ‘hersenloze daad’ bestempeld. Immoreel, een volledig blote buik. Het badpak werd op de markt gezet als bikini, omdat het net als de atoombommen die op de Bikini-eilanden werden uitgeprobeerd, moest inslaan als een ‘anatomische bom’. Dat lukte, want dankzij de ophef en de religieuze lobby durfde Hollywood het pas in 1965 aan om dames met navel, buik en bikini in films te vertonen.

Erg origineel was dat overigens niet. Al in de vierde eeuw na Christus mochten de dames op Sicilië graag een bikini dragen. Het bewijs daarvan zijn mozaïeken met vrouwen in bikini in een laat-Romeinse villa bij Piazza Armerina. Ze staan op de werelderfgoedlijst van de Unesco.

Wel nieuw is de microkini, een kledingstuk dat voornamelijk bestaat uit enige  reetveters,

Op het eerste gezicht wellicht iets te luchtig voor de nu schuchter in het zeewater emanciperende vriendinnen van de profeet.