Aan urine werden altijd magische krachten toegedicht. En terecht, want het is een kostelijk brouwseltje waarvan we per dag 1,5 liter produceren. Omzichtig laten we het weglopen in de natuur, ervoor wakend dat we niet als wildplasser op de bon gaan. Onterecht, want urine is prima voor de natuur. Wel is het zonde dat niet alle kostbare stofjes in onze plas duurzaam worden gerecycled. Urine bestaat voor 95 procent uit water en voor 5 procent uit stofjes als stikstof, fosfor, kalium, magnesium, fosfaat en potassum. Voorts voor 21/2 procent uit ureum. Dat is, mits vers, een prima stikstofhoudende meststof voor planten. En vanuit dat perspectief zou wildplassen dus juist niet bestraft, maar beloond moeten worden. Urine gaat stinken als ureum wordt blootgesteld aan lucht. Dan ontstaat ammoniak en is de plas minder goed voor de plantjes. Verse menselijke urine is steriel en vrij van bacteriën. Het zou zo kunnen worden gedronken. Vroeger werd het als geneesmiddel tegen ziekten en als mondwater gebruikt. Fletse tanden, hoofdpijn en de meeste vrouwenkwaaltjes: urine hielp. Maar ook slangenbeten, oogkwalen, zonnebrand, jicht en steenpuisten. Vroeger plaste je er even op en klaar was Kees. Moderne macrobioten mogen ’s ochtends graag enkele druppels urine tot zich nemen. En het mannelijke hormoon androsteron kon in 1931 geïsoleerd worden dankzij de Belgische politie, die hiertoe bij wijze van landelijke campagne 15 000 liter urine produceerde. Roept dit alles niet om eerherstel van de oude vertrouwde po?
Categorieën