In de afgelopen weken werd in de media opvallend weinig aandacht besteed aan George Washington, die 228 jaar voor Bush aan de droom van de Amerikaanse belastingbetaler mocht gaan werken. Net als de meeste Amerikaanse presidenten had George Washington een opvallende eigenschap waarmee hij zich van zijn voorgangers onderscheidde. De komende president is ros, de huidige is bruin. Bush j.r was cowboy. Clinton deed het met sigaren en stagiaires. Diens voorganger, de oude Bush was getrouwd met Barbara en Ronald Reagan bleef maar je lachen.
Met George Washington, de Willem van Oranje van Amerika, was dat laatste niet het geval. George floste in zijn jeugdjaren te weinig en toen hij met veel pomp tot de eerste president van de Verenigde Staten werd beëdigd hield hij zijn mond angstvallig dicht. Poor George had nog maar één tand in zijn mond, maar beschikte wel over een hele collectie kunstgebitten, die in kopjes met rum werden bewaard. Ze waren samengesteld uit de molaren van diverse zoogdieren en bleven listig aan zijn gehemelte hangen.
De voorganger van Trump gaf hiermee een innovatieve boost van jewelste aan de Amerikaanse technologie in de beginjaren van de industriële revolutie. Want hoe bevestigde je al die gebruikte tanden en kiezen in de mondholte van de eerste burger? De 18e -eeuwse oplossing werd gevonden in ivoren en gouden platen op de onder en bovenkaak met daarop gemonteerd een loden strip waarin de tanden en kiezen werden vastgezet. Bij Washington hield een metalen draad dwars door alle tanden heen deze contraptie op zijn plek. De tanden van het bovengebit van de aartsvader der Amerikanen waren afkomstig van een paard en een ezel. Die van het ondergebit behoorden ooit toe aan een koe en enige van zijn trouwe medewerkers.
Aan de achterkant werd dit boven- en ondergebit aan elkaar bevestigd door een springveer. Washington moest zijn kaken stijf op elkaar klemmen om zijn mond dicht te kunnen houden. Dit is te zien op enige portretten.
Lachen was er niet bij, want dan ontstond het risico dat het kunstgebit van de president met kracht de zaal in zou worden gelanceerd. Lastig, maar beter niet lachen, dan helemaal niet lachen.
George Washington had qua kunstgebit een beetje pech, want de echte boost in de tandtechniek kwam pas in 1815, 16 jaar na de dood van de eerste president van de Verenigde Staten. In dat jaar werd de Corsicaanse kolonel Napoleone di Buonaparte, die Europa en Frankrijk aan zijn eiland onderwierp om later met terugwerkende kracht tot Fransman te worden benoemd, verslagen bij La Belle Alliance. De slag bij La Belle Alliance zou de geschiedenisboeken ingaan als de slag bij Waterloo. Dat dan ten gerieve van de Engelse Generaal Wellington, die zijn veldslagen altijd noemde naar het plaatsje waar hij aan de vooravond van zijn overwinning had overnacht.
De Slag bij Waterloo, leverde een schat aan nog nauwelijks gebruikte zogenaamde Waterloo- tanden op, waar Europa nog jarenlang plezier van had. Ruim 50.000 jonge soldaten, die de geest hadden gegeven voor vorst en vaderland, werden in de zomer van 1815 door kiezendieven vlot van hun gebit ontdaan.
Vreugde alom bij de gegoede stand, die zich de luxe van een namaakgebit van de tanden van een nijlpaard, of een olifant niet kon permitteren, maar ook geen genoegen nam met een vervangende eethoek afkomstig uit de bek van een koe, een paard of een aap. De doorbraak voor het kunstgebit kwam toen Charles Goodyear in het midden van de 19e eeuw vloeibare rubber blijvend hard wist te maken door het als in een vulkaan even in de zwavelrook te hangen. Aldus gevulkaniseerd rubber werd de basis voor de autoband en het moderne kunstgebit.
De leverantie van meer dan een miljoen vervangende gebitselementen was overigens niet de enige bijdrage van Napoleon aan de stralende glimlach van zijn onderdanen. De zelfbenoemde keizer van de eerste Franse republiek mocht zelf graag zijn tanden poetsen met een borstel vervaardigd van ebbenhout en zilver. Een luxeproduct, dat alleen bereikbaar was voor welgestelden, totdat er dankzij Napoleon tandenborstelfabrieken van de grond kwamen met borstels die ook haalbaar waren voor hen met een smalle beurs.
De moderne uit plastic vervaardigde eethoek waarmee de tandarme medemens zijn fastfood nu wegmaalt, is meestal afkomstig uit Liechtenstein. Niet alleen qua belasting maar ook qua tanden een paradijs.