Dit jaar droomt de homoscene van München voor de 12e keer van een roze kerstmis. Een droom die werkelijkheid wordt in het meest zwoele gedeelte van München, het Glockenbachviertels dat in december wordt omgetoverd in een roze kerstmarkt. In deze oude klokkenbakkerswijk is het, aldus de organisatoren, ‘klein, fein, bunt, abwechslungsreich – und so kommunikativ wie kein zweiter! Lesben, Schwule, Familien, Nachbarn und Gäste des Viertels fühlen sich hier gleichermaßen wohl und freuen sich auf die freundschaftliche Atmosphäre, das ungewöhnliche Händler-Angebot, den bekannt leckeren Glühwein und die einzigartigen abendlichen Show-Auftritte.‘
Ja, een sappig taaltje, dat Duits. Na München waaierde de rosarote Schwule uit over geheel Duitsland om in 2008 ook Wenen en Amsterdam te bereiken. Het Christelijke vredesfeest werd daar wat assertiever aangepakt dan in de hoofdstad van het bier. Er verschenen kerststalletje waarin het kindeke Jezus werd bijgestaan door niet minder dan twee Jozefs en twee Marias. De Marias nagespeeld door stemmig verklede travestieten. De Jozefs als leatherboys die met ontbloot bovenlijf de kille decembermaand en dito blikken van vrome voorbijgangers stonden te weerstaan.
Een festijn in de geest van de Saturnaliën, de losbandige Romeinse voorganger van het Christelijke kerstfeest, waarbij de feestgangers zich een week te buiten gingen aan alles wat de Roomse kerk liever niet wilde. Vandaar dat het christendom met een eigen gekuiste versie van het eindejaarsfeest kwam, opgehangen aan het kindeke Jezus, die overigens in oktober, in het jaar drie voor Christus geboren is.
Na een wilde Amsterdamse start in 2008, waarbij de kerstboodschap ook werd uitgedragen in schaatswedstrijden voor travestieten, kwam er in 020 helaas de klad in. Volgens de organisatoren waren het slechte weer en de lokale ondernemersvereniging de spelbreker. De laatste schafte meteen al in 2009 de feestelijke flikkerlichtjes in lantarenpalen van de Reguliersdwarsstraat af. De bijdrage van de misselijk makende middenstand aan de kerstgedachte beperkt zich nu tot een kale kerstspar, een magere bijdrage aan de vreugde van een Christmas in welke kleurstelling dan ook.
Het meeste plezier valt nu nog te beleven aan kerststalletjes in de etalages van Amsterdamse seksshops, waar de kleur roze altijd al populair was en in speelgoedwinkels.
In Frankrijk is het qua kerststalletjes helemaal tobben. Herdertjes gaan daar in de kerstperiode vaak tevergeefs op zoek naar kindekes Jezus die publiek in een kribje op het nieuwe jaar liggen te wachten. Verboden, want in Frankrijk geldt in de grondwet een nadrukkelijke scheiding van kerk en staat. Geen kerststalletjes bij gemeentehuizen, laat staan dat er publiek bij gezongen en gebeden wordt.
Iets typisch Frans, dat je ook buiten Frankrijk aantreft. Neem het Franstalige Montreal. Het kerststalletje is aldaar in de stadwijk Monte Royal helemaal uit den boze, nadat lokale muzelmannen eisten dat er ook symbolen van de islam rond het kribje moesten worden verschijnen. De gemeenteraad van Montreal heeft toen tot een algeheel kerststalverbod besloten: want anders was het hek van de dam en moesten de symbolen van alle godsdiensten in de publieke tableau vivante worden opgenomen. Als compromis mag dit jaar nog wel de kerstverlichting blijven hangen. Daar moet de Montrealer het dan mee doen.
Het debat over deze kwestie heeft inmiddels in Frankrijk een nieuwe dimensie gekregen. Het Mariabeeld dat op een sokkel in het dorpje Publier over het meer van Genève uitkijkt, moet daar op straffe van 100 Euro per dag weg. De heilige maagd staat op gemeentegrond en overtreedt zodoende, net als het kerst kindeke Jezus in zijn stalletje de Franse grondwet.
Een pink Christmas, dat geheel van God los is, lijkt de oplossing voor de creatieve Franse gelovige die een beetje water in zijn kerstwijn wil doen om toch nog van een, zij het heidens kerststalletje te kunnen genieten.
