Het op één na oudste beroep ter wereld is dat van huurling, ook wel huursoldaat genoemd. Het was de ZZPer avant la lettre die in de roman Ivanhoe van Walter Scott promoveerde tot free lancer, vrije lanseliers, en die in USA onder het motto ‘have gun will travel’ via cowboys en premiejagers uitgroeide tot G.I, de Amerikaanse Jan soldaat. toen nog niet met wonderwapens maar met eenvoudige revolvers.
De afkorting G.I. is afkomstig van de metalen vuilnisemmers die het Amerikaanse leger in de Eerste Wereldoorlog gebruikte. Deze waren vervaardigd van gegalvaniseerd ijzer en droegen dan ook het opschrift G.I, galvanised iron. De afkorting G.I. staat ook voor Government Issue, oftewel: Rijkseigendom. Het zegt iets over de positie van de Amerikaanse militair.
De kracht van een heerser wordt altijd afgemeten aan de omvang en daarmee de afschrikkende werking van diens leger en de wapens waarmee wordt gepronkt. Boys & toys. Legers moeten in elk geval omvangrijk zijn, want bij een beetje veldslag wordt er traditiegetrouw niet op een soldaat meer of minder gekeken. Vroeger nam men rustig de tijd voor een fijn stukje oorlog. Maar met het vorderen van de beschaving is het aloude krijgsbedrijf een vluggertje aan het worden. Zo vlot mogelijk zo veel mogelijk lieden van kant. En bij gebrek aan ouderwetse veldslagen waarbij tienduizenden jonge lieden elkaar op fluitsignaal enthousiast om zeep helpen, mogen nu ook de land- en lotgenoten van de vermeende tegenpartij als slachtoffer meedoen met het moderne landjepik.
Ja de hoffelijkheid is helaas ook in het krijgsbedrijf zoek geraakt. Het oude handwerk is in de greep geraakt van technologie en innovatie. De joystick heeft zijn intrede gedaan en de methoden om elkaar in het geniep naar het leven te staan, worden steeds geraffineerder. Onze moderne Amerikaanse bondgenoten steken er 500 miljard per jaar in, evenveel als alle andere grootmachten bij elkaar. Maar de Amerikaanse oorlogsmachines zijn dan ook aanzienlijk vernuftiger dan die van de Nazi’s in de jaren veertig.
Neem de Maus, de superzware tank die Ferdinand Porsche in maart 1942 in opdracht van Hitler in het plaatsje Kummersdorf bouwde. In mei 1943 kwam het prototype van de Maus klaar. Het gevaarte woog 188 ton en haalde door dat enorme gewicht krap tien kilometer per uur. Een angstaanjagend gedrocht, dat evenwel te groot te breed en te zwaar was voor het Duitse wegdek, dat door bruggen zakte en watervrees had.
De Maus kwam slechts in actie toen het Russische leger Kummersdorf naderde. De Maus koos het hazenpad, maar met 10 kilometer per uur was het een eitje voor de Rus om het, althans in gedemonteerde vorm, in triomf als oorlogsbuit mee te voeren naar hun oorlogsmuseum in Koebinka,
De Maus was overigens een kleine jongen vergeleken met de Landkreuzer P. 1500. Een gedrocht van 1500 ton, dat nooit de tekentafel verliet en waarvoor naast Krupp ook Daimler Benz tekende.
Haast even indrukwekkend als de Maus en genoemde landkruiser waren de Schwerer Gustav en de Dora, kanonnen van 50 meter lang, 12 meter hoog met een schoot bereik van bijna 50 km. Beiden gemonteerd op een enorm treinstel, want de firma Krupp had, anders dan de firma Porsche in de gaten dat Gustaaf en Dora net als de Muis niet gewoon over straat konden. Der Gustave was vernoemd naar de grote baas van Krupp, de heer Gustav Krupp zelf. Het tweede kanon naar diens vrouw Dora. De Schwerer Gustav kwam slechts één keer in actie in 1942 bij de Russische stad Sebastopol. Hiervoor moesten er wel eerst nieuwe spoorrails worden aangelegd. Deze liepen in een bocht omdat de loop van het kanon niet naar links of rechts kon draaien. Het geschut werd langzaam over de rails gereden om de juiste schietrichting te bepalen. Gustav schoot 47 keer mis, raakte een zeilbootje dat argeloos bij Sebastopol voor anker lag en gaf na 48 schoten de geest. Zijn loop lag aan flarden. Daarna is Gustave nooit meer de oude geworden. Dora heeft zelfs nooit een schot gelost. Zij beleefde pas in 2013 haar moment of glory te Overloon in ons eigen Oorlogsmuseum. Maar dat dan wel in een schaal van 1 op 6. Een cadeautje van het spoorwegmuseum uit Utrecht, dat de verkleinde Dora eerder van een Engelse knutselaar had gekocht voor een tentoonstelling over krijgszuchtige treinen. Utrecht zat daarna een beetje met Dora in zijn maag, zodoende.
Wat minder protserig dan al deze superkanonnen op wieltjes was het Um die Eckegewehr, een machinegeweer waarmee je om een hoekje kon schieten. Een handig opzetstukje zorgde er voor dat je de vijand met een hoek van 90 graden stiekem voor zijn raap kon schieten. Een trouvaille die in WOII nog niet helemaal uit de verf kwam, maar die door de Amerikaanse wapenindustrie met succes werd toegepast in Irak en Afghanistan.
Je kan zeggen dat de Duitsers met hun wonderwapens hun tijd ver vooruit waren. Volgens sommige bronnen zouden de nazi’s ook meer exotische technieken hebben ontwikkeld op het gebied van bijvoorbeeld medische experimenten op mensen en antizwaartekracht. Dat laatste was nodig om een vliegende schotel, de nazi-ufo, van de grond te krijgen. Het gerucht wil dat de Verenigde Staten tijdens hun Operatie Paperclip prototypes van deze fascistische trouvaille inclusief Duitse geleerden die hieraan werkten hebben overgebracht naar geheime bases in de VS. In het diepste geheim zouden deze voormalige nazi-geleerden ufo’s hebben ontwikkeld. Sommige Amerikanen zagen ze in de jaren vijftig vliegen.