De oude Grieken en Azteken zwoeren bij een derde oog. Dat kreeg je als je een gaatje tussen je ogen boorde. Hindoes en Brahmanen delen die opvatting nog steeds, zij het dat zij de voorkeur geven aan een locatie boven op het schedeldak. Wel met een tika, een stip tussen de ogen, een soort astrale wegwijzer. Ook wordt onze eigen Here Jezus wel met een derde oog afgebeeld, zo ook onze duivel, maar dan hebben we het over het boze oog.
Dit roept de vraag op: waar zit het derde oog eigenlijk. Om dat te weten te komen gaan we te rade bij de theosofie, een beweging die gespecialiseerd is in derde ogen. Bij ons zou dat orgaan ooit zo groot geweest zijn als een pingpong bal. Maar helaas alles wordt minder. Dit orgaan is bij ons verschrompeld tot een miniem doperwtje. Het heet nu epifyse, of pijnappelklier en is midden in het hoofd gevestigd. Het scheidt in het donker melatonine af, een slaapverwekkende eiwit dat de geslachtsdrift onderdrukt.
De theosofie weet hoe dit zo gekomen is: De mensheid heeft zich in miljoenen jaren ontwikkeld in zogenaamde wortelrassen. In het vierde wortelras waren wij nog drie-ogig. Geest en stof waren, aldus de theosofische goeroe madame Blavatsky in evenwicht, doch helaas op de neergaande boog. Want miljoenen jaren geleden moest er in ons brein een denkvermogen worden ontwikkeld met vijf zintuigen, het persoonlijke ego en de lagere begeerten. Dat kostte ons helaas ons derde oog.
Het gaatje van oude Grieken, Azteken, Hindoes en Brahmanen herinnert hier aan. En het was in de jaren zestig dan ook geen wonder dat Bart Hughes zich als arts in opleiding te Amsterdam een Black & Decker aanschafte om zichzelf daarmee te voorzien van een derde oog. De aankomend arts vond een en ander ‘te gek’. De medische faculteit was het daar volmondig mee eens en ontzegde Hughes verdere toegang tot de artsenstudie. Dat dan nadat Hughes in de populaire Vuist van Willem Duys, de voorganger van DWDD van Matthijs van Nieuwkerk, zijn gaatje had laten zien.